Ανθρώπινες ζωές στον καιρό της κρίσης

"Δεν νοιώθω αποτυχημένος σαν άνθρωπος", κ. Γιάννης, 64 χρονών, κάτοικος Περάματος

Όταν τους πρωτοσυναντάς, ως εθελόντρια στο Πολυιατρείο των Γιατρών του Κόσμου στο Πέραμα, ξέρεις ότι είναι από τα πρώτα θύματα που έπληξε χωρίς έλεος η κρίση καιρό τώρα.

Στο είπε άλλωστε και η Οργάνωση: "οι άνθρωποι υποφέρουν, κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο πολλοί, μας έχει αιφνιδιάσει η ραγδαία αύξηση αυτών που μας επισκέπτονται, όταν πρώτοι μιλήσαμε για ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας δεν περιμέναμε να επιδεινωνόταν τόσο γρήγορα σε αυτόν το βαθμό".

Τους βλέπεις να περιμένουν υπομονετικά στην αίθουσα αναμονής να εξεταστούν από τους εθελοντές γιατρούς, να πάρουν τα φάρμακά τους, τα τρόφιμα. Να μιλούν για το κομμένο νερό και το κομμένο φως, για τα παιδιά που μένουν στο σκοτάδι όταν νυχτώσει, για τα παιδιά που πέρασαν έναν από τους πιο βαρείς χειμώνες χωρίς θέρμανση, για τα παιδιά που πάνε και έρχονται από το σχολείο νηστικά, για τα παιδιά που δεν έχουν να κάνουν εμβόλια. Για την εγχείρηση που δεν τολμά να κάνει ο πατέρας από το φόβο μη χάσει το ένα και μοναδικό μεροκάματο της βδομάδας. Για τα βαρέα και ανθυγιεινά που έχουν δουλέψει από 18 χρονών στα καράβια και τους ταλαιπωρούν ακόμα οι επιτροπές για σύνταξη. Για το παιδί τους που μόλις γεννήθηκε, για τον εκβιασμό του νοσοκομείου που αρνείται να τους το δώσει γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα έξοδα της γέννας.

Εκεί έρχεται και σκοτεινιάζει ο κόσμος μέσα σου, χάνεται η ψυχή σου στην άβυσσο.

Πιάνεις συζήτηση μαζί τους. Σε προσκαλούν σπίτι τους. Θα σου μιλήσουν για τη ζωή τους χωρίς ανάσα. Και εκείνα τα πρόσωπα με το απελπισμένο βλέμμα που δεν σταματούν να διηγούνται το τώρα και το χθες, νοιώθεις παράλληλα να ψηλαφούν γύρω τους για διέξοδο. 

Ναι. Βρήκαν να πιαστούν. Από την αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον και τη σκέψη των άλλων για αυτούς. Μιλούν συνεσταλμένα και τρυφερά για τους εθελοντές γιατρούς που τους περιποιούνται με ευγένεια "όσο πουθενά αλλού", για  την ανθρωπιά του κόσμου που προσφέρει συνεχώς.

Τότε καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι το μοναδικό τους στήριγμα απέναντι στην αγριότητα της ζωής τους.

Σε ξεπροβοδίζουν και με χαμηλή αλλά σταθερή φωνή τους ακούς να λένε στον ίδιο τους τον εαυτό: "Το παλεύω και όπου βγει. Το προσπαθώ. Δεν νοιώθω αποτυχημένος σαν άνθρωπος".