Ο θρίαμβος της εξωστρέφειας!
Στα ποτάδικα, στα παγκάκια και στην καντίνα της έχουν ξεκινήσει ουκ ολίγοι έρωτες, φιλίες και βαθυστόχαστες εξομολογήσεις. Η Μαβίλη ευνοεί τη σύσφιγξη των σχέσεων, χωρίς πόζα και ύφος. Είναι η πιο κοινωνική και ακομπλεξάριστη από όλες τις πλατείες της Αθήνας και γι' αυτό ακόμα και εν μέσω κρίσης καλά κρατεί...
Η ιστορία της πλατείας ξεκινά στα μέσα του '30, όταν ονομάζεται «Στέγη Πατρίδος», λόγω της γειτνίασης της με τα «προσφυγικά» που είχε παραχωρήσει το ομώνυμο ίδρυμα σε άστεγους. Το 1938 ο Δήμος Αθηναίων αποφασίζει να τιμήσει τον ποιητή και βουλευτή Λορέντζο Μαβίλη, τοποθετώντας την προτομή του και μετονομάζοντας την πλατεία προς τιμήν του. Τη δεκαετία του '50 χτίζονται οι πρώτες αριστοκρατικές πολυκατοικίες στις οποίες μετακομίζουν εύποροι αστοί. Σιγά σιγά ανοίγουν διάφορα μαγαζιά: Το 1954 ο Μικές, το πρώτο αθηναϊκό ζαχαροπλαστείο, το 1956 το ζαχαροπλαστείο των αδελφών Γαϊτανάκη, που θεωρείται εφάμιλλο του Φλόκα, το 1961 το μπακάλικο που εξακολουθεί να λειτουργεί στη Δορυλαίου, το 1967 το ποτάδικο του Λώρα, το 1972 το Flower που είναι η μετεξέλιξη του ζαχαροπλαστείου Γαϊτανάκη.
Στα τέλη του '80 εγκαινιάζεται το θρυλικό club Faz, εκεί που παλαιότερα βρισκόταν το Texas του Λουκιανού Κηλαϊδόνη και σήμερα το Ginger. Το 1989 ανοίγει και η περίφημη καντίνα με τα «βρώμικα». Εκτοτε κυκλοφορεί ένας «μύθος» που λέει ότι ο Κολόμβος είναι αυτός που ανακάλυψε την πλατεία Μαβίλη, καθώς πήγαινε στην Αμερική για να φάει χοτ ντογκ. Το 1998 στο σκηνικό προστίθεται και το πολυσύχναστο Μπρίκι.
Τις δεκαετίες του '80 και του '90 η πλατεία Μαβίλη ζει δόξες. Εδώ συχνάζουν καλλιτέχνες και διανοούμενοι, με χαρακτηριστικότερη φιγούρα του ποιητή Νίκου Καρούζου. Η κίνηση της πλατείας πέφτει όταν περιφράσσεται λόγω των έργων για το μετρό και ξαναζωντανεύει με την ολοκλήρωση των έργων.
Σήμερα, οι συνέπειες της κρίσης -άδειες βιτρίνες, ενοικιαστήρια στα μαγαζιά και υποτονική κατανάλωση- δεν αγγίζουν την πλατεία Μαβίλη. Εχει μονίμως κίνηση και ζωή. Και παρέες. Η ουσία είναι οι παρέες», λέει η Μανίνα Ζουμπουλάκη, που για πολλά χρόνια έμενε στην περιοχή, ενώ εξακολουθεί να συχνάζει στα στέκια της.
Αέναη κίνηση
«Μου αρέσει γιατί είναι στο κέντρο της Αθήνας, με αίσθηση παραδοσιακής γειτονιάς: Εχει το μανάβη, το ψιλικατζίδικο, το ζαχαροπλαστείο, την κάβα της. Ολοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, υπάρχουν στέκια, όπου νιώθουμε σαν στο σπίτι μας και κάνουμε συνέχεια αυτοσχέδια πάρτι», προσθέτει ο Γιάννης Γκίκας, ο οποίος, παρότι άρτι αφιχθείς, έχει ενσωματωθεί πλήρως.
«Υπάρχει η αίσθηση της κοινότητας. Είναι φοβερό που συνέχεια πέφτω πάνω σε φίλους· παρ' ότι δεν είμαι ...ντόπια", εδώ συναντώ κόσμο που ήξερα π.χ. από το Λονδίνο. Ανάλογα με τη διάθεση σου, μπορείς να επιλέξεις αν θα περάσεις από την πλατεία για να βρεις γνωστούς ή αν θα πας από τα πίσω δρομάκια, για να μην πετύχεις κανέναν. Ακόμα και αργά τη νύχτα είναι ωραίο να περπατάς, γιατί νιώθεις ασφάλεια», λέει η Σέρβα Tea Puric. «Η περιοχή προσφέρει καλή ποιότητα ζωής, ευρύχωρους δρόμους, ποιοτικά διαμερίσματα με ωραία θέα σε καλές τιμές, ενώ είναι κοντά στο κέντρο και το Κολωνάκι. Εχουμε τέσσερα πάρκα, τον Λυκαβηττό δίπλα, εύκολη πρόσβαση στο Μετρό. Ταυτόχρονα δεν υπάρχει αποξένωση.
Να φανταστείς ο ιδιοκτήτης της κάβας, ήρθε στο γάμο μας», τονίζουν η Μαρία Δρούζα και ο Δημήτρης Κοντοβράκης, ένα νεαρό ζευγάρι που εγκαταστάθηκε στη γειτονιά τα τελευταία χρόνια. «Το βασικό πλεονέκτημα είναι οι ευκαιρίες κοινωνικοποίησης που εξασφαλίζει. Μπορεί να πάω για τσιγάρα και τελικά να γυρίσω στη μια το πρωί. Εδώ δεν υπάρχει πόζα. Είναι μια "ροκ" περιοχή, με "αστικό" ωστόσο χαρακτήρα, πιο εξευγενισμένη από ότι π.χ. τα Εξάρχεια», συμπληρώνουν.
Θρυλικά στέκια
Τα στέκια της Μαβίλη ενδείκνυνται και για όσους έχουν αϋπνίες: «Μπορείς να βγεις ακόμα και στις πέντε το πρωί και να βρεις ανοιχτά μαγαζιά. Πρόσφατα ήμουν με μια φίλη στο Μπρίκι και όταν έκλεισε στις 3:30, επειδή δεν είχαμε τελειώσει την κουβέντα συνεχίσαμε στο MG. Φύγαμε κατά τις έξι και είχε ακόμα κόσμο», θυμάται η ερμηνεύτρια και συνθέτης Σαββίνα Γιαννάτου, γέννημα θρέμμα της περιοχής.
Η πλατεία Μαβίλη έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα, όπως και ο ήρωας που της έδωσε το όνομά του: «Ο Μαβίλης ήταν φοβερή φιγούρα. Το γεγονός ότι μαζεύει ανθρώπους όπως ο Ψαριανός, ο Νινιός ή ο Χρανιώτης, που είναι γνωστοί αλλά δεν έγιναν ποτέ κατεστημένο, είναι ενδιαφέρον και ταιριάζει με το ποιόν του μεγάλου ποιητή», καταλήγει η Μανίνα Ζουμπουλάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.