Ακολουθώντας τη γραμμή της θάλασσας

Οι σκέψεις της Νοέλ Μπάξερ για το νέο της μυθιστόρημα

Είναι ευτυχές γεγονός η γέννηση ενός βιβλίου; Δεν ξέρω. Σε μια εποχή όμως που ψάχνουμε για ένα καλό νέο με το τουφέκι, ίσως έχει νόημα. Ένα μικρούλι νόημα. Αφού υπάρχει η στιγμή της σύλληψης, όταν συλλαμβάνεται η ιδέα για το καινούργιο βιβλίο, και η περίοδος της κυοφορίας, το μεγάλο διάστημα που μέρα με τη μέρα αναπτύσσεται και μεγαλώνει, δεν θα πρέπει λογικά να υπάρχει και μια στιγμή γέννησης; Αυτό σκέφτομαι (κυνηγώντας το καλό νέο με το τουφέκι). Είναι αυτή, όμως, η σημερινή μέρα; Περισσότερο, μου φαίνεται, είναι για τον αναγνώστη που υποδέχεται το βιβλίο ως ένα νέο βιβλίο και μάλλον για τον συγγραφέα είναι ενηλικίωση, αφού πλέον το αφήνει μόνο του στον κόσμο να βρει την τύχη του. Γι’ αυτό στα σημερινά χαρούμενα αισθήματά μου τρύπωσε και λίγη μελαγχολία. Ίσως γιατί, για μένα, είναι ενηλικίωση. Αυτές τις σκέψεις γυροφέρνω στο μυαλό μου από την Τρίτη που πρωτοκυκλοφόρησε το «Ακολουθώντας τη γραμμή της θάλασσας», τις ίδιες σκέψεις και σήμερα. Έχουμε γέννηση ή ενηλικίωση;

Ό,τι και να είναι, οι ήρωες του μυθιστορήματος - η Βενετία, η Ρέα, ο Αποστόλης, η Βενέτα, ο Γερασιμάκης και οι άλλοι, ας μην τους αναφέρω όλους, είναι πολλοί – μόλις βγήκαν να περπατήσουν στον κόσμο. Τους εύχομαι καλή εξερεύνηση! Να βρουν πόρτες ανοιχτές, αγκαλιές ανοιχτές και φιλόξενους αναγνώστες. Η ευχή που μου λέτε είναι το καινούργιο μυθιστόρημα να είναι καλοτάξιδο. Ομολογουμένως μια ευχή πολύ ταιριαστή με το θέμα και τον τίτλο αυτού του βιβλίου. Εκ μέρους της «Θάλασσας» (όπως το λέω χαϊδευτικά) την παραλαμβάνω με μέγιστη τρυφερότητα γιατί, κάθε φορά, μου φέρνει μπρος μια παλιά εικόνα: εμάς ως παιδιά να ρίχνουμε στη θάλασσα το χειροποίητο καραβάκι μας από χαρτί ή μια βάρκα που φτιάξαμε από φλούδα πεύκου και να την σπρώχνουμε μαλακά για να πάρει τον δρόμο της, περιμένοντας να δούμε πού θα πάει. Αυτό το γλυκό πράγμα μού έρχεται στο μυαλό και στην άκρη του χεριού μου επιστρέφει σαν γαργάλημα η δειλή αντίσταση της βαρκούλας μου όταν ξεκινούσε το ταξίδι της στη θάλασσα.

Η Βενετία, η κεντρική ηρωίδα, φεύγει οριστικά από μένα και πρέπει εδώ να την αποχαιρετήσω. Με προετοίμασε για τον αποχωρισμό όταν στη μέση του βιβλίου μού ζήτησε να αποχαιρετήσει κι αυτή κάποιον. Της οφείλω λοιπόν ένα ευχαριστώ κι ας είναι χάρτινη. Δεν είναι πια μόνο δική μου. Την μοιράζομαι με τους φίλους μου κι αυτοί θα την μοιραστούν με τους δικούς τους, κι εκείνοι με τους δικούς τους, και οι άλλοι με τους δικούς τους δικούς τους… Όμοια με κύκλους που απλώνονται στη θάλασσα.

«Είναι ώρα να πάρεις τον δρόμο σου, Θάλασσα», της λέω από χθες με στοργή. «Ακόμα κι εσύ, ήρθε η στιγμή να ακολουθήσεις την θάλασσα».

ΥΓ. Για μια κουβέντα που είχα με την «Θάλασσα», εάν ενδιαφέρεστε, ανατρέξτε στο http://noellebaxer.psichogios.gr/.
Για ένα απόσπασμα, στο http://www.booknights.gr/  και
για 8 αινίγματα γύρω από το βιβλίο στο http://tsamadou.psichogios.gr/

Νοέλ Μπάξερ